Մինչեւ կանաչ կամուրջը հասնիլը, հանրակառքին բոլոր յաճախորդներուն հետ զրուցեց կանաչ կամուրջին եւ Լիբանանի մէջ կանաչ գոյնի չգոյութեան մասին։ Սակաւախօսները արդէն սկսած էին նեղանալ խօսակցութենէն ու իրենց գլուխները քառասունհինգ աստիճանէն աւելի դարձուցած էին դէպի պատուհանին կողմ։ «Աման պապամ կարեւորը ճիշդ վայրը հասնիմ» մտածեց, «ո՞վ ըսաւ, որ ասկէ ետք ասոնց դէմքերը պիտի տեսնեմ կամ նոյնիսկ յիշեմ»։ Չէ՞ որ մարդոց միջեւ յարաբերութեան մակարդակի չափանիշը անոնց հանդիպումներն են։ Չէ՞ որ մարդոց իրար հետ վերաբերմունքը կախեալ էր անոնց միջեւ գոյացած յարաբերութենէն։ Փոխադարձութիւն։ Չէ՞ որ մարդիկ կարեւոր չէին նկատեր թէ ինչ կը պատահէր ետեւի ջրհեղեղին մէջ մնացածներուն հետ։ Միշտ ալ կարծած էր, որ ինքն էր կամրջաքանդ գետը, բայց ինք կամուրջն էր։ Սթափեցաւ երբ նշմարեց կամուրջը։ Կամաց-կամաց ոտքի ելաւ, քովէն հազար լիբանանեան ոսկի հանեց ու ափը բացած վարորդին մօտեցաւ։ Վարորդը քիչ առաջուան ժպիտը դէմքին այս անգամ վերէն վար չափելով ըսաւ «հահա, ու՞ր կ՚ապրիս տիւմազէլ, ասի կառավարական հանրակառք չէ, հազար հինգ հարիւր եա հապիպի» (անշուշտ արաբերէնով, շատ հաւանաբար ալ Թրիփոլիի բարբառով, չէր կրնար զանազանել որ)։ Այդպէս ալ ըրաւ ու վայրկեան մը առաջ փախուստ տուաւ Հապիպիէն։