Առաջ Նուպարը կար։ Մարաշ թաղին մէջ տեղ մըն էր, որ հիմա այլեւս գոյութիւն չունի։ Փլեցին եւ թաղը լայնցուցին. այսինքն փլեցին Նուպարին գրախանութը։ Առաջ, երբ մանուկ էր, իւրաքանչիւր վերամուտին մօրը հետ Նուպարին գրախանութը կ՚երթար ու դասագիրքերը գործածուած կը գնէր։ Նուպարը ծեր մարդ մըն էր, ժպիտով։ Դէմքը չի յիշեր հիմա, բայց կը յիշէ Նուպարը իր ամբողջութեամբ, իր մշակոյթով։ Վերջին յիշատակը Նուպարէն, անոր՝ Քառասնից Մանկանց վարժարանին պզտիկ դրան դիմաց նետուած սրճագոյն գրադարաններն էին։ Օր մը, Քառասուն Մանուկ վարժարանէն արձակուած ժամանակ Նուպարը տեսաւ պատին տակ շարուած սրճագոյն գրադարաններուն առջեւ վիզը ծուռ նստած։ Ըսին, որ քովի խաղալիքի խանութը իր տղուն կը պատկանէր եւ տղան իր ցուցափեղկերէն մէկուն առջեւ տեղ տուած էր իրեն։
Այսօր ան գրախանութ մը փնտռեց Պուրճ Համուտի մէջ։ Գրախանութ մը, որ անցեալէն մնացած ըլլար։ Նուպարը յիշեց։ Յետոյ Ոսկեդար ուղղուեցաւ։