Առաջին ազատ ինքնաշարժը կեցուց։ Աւելի ճիշդը, ինքնաշարժը զինք նշմարելուն պէս ղեկը շատ հմուտ կերպով դէպի իր կողմը ուղղեց ու արդէն երկվայրկեան մը ետք առջեւը տնկուեցաւ։ Վարորդը՝ մէկ ձեռքը ղեկին, միւսը vitesse-ին, քիչ մը ծռելով ու առանց խօսելու հարց տուաւ, թէ ուր պիտի երթայ ու յետոյ դարձեալ առանց բառ մը իսկ խօսելու երկուքը հասկցուեցան, որ համաձայնած էր վարորդը զինք փոխադրել ուր որ կ՚ուզէր։
Ընկալուչները տակաւին ականջին մէջ՝ պայուսակը հանեց կռնակէն, նախ ձախ ոտքը մտցուց ինքնաշարժ, ապա նստաւ ու պայուսակը շատ արագ գիրկը դրաւ ու յետոյ անմիջապէս գոցեց դուռը։ Արագ պէտք է ըլլայ service նստած ժամանակ, ապա թէ ոչ մեծ հաւանականութիւն կրնայ ըլլալ, որ ինքնաշարժը քալէ երբ մէկ ոտքը դուրսն է դեռ, կամ պայուսակը ներս չառնէ, եւ կամ լսէ ետեւի ինքնաշարժներուն հայհոյանքը։ Առօրեային մաս կազմող կարեւոր հմտութիւն մըն էր, որ արդէն մեքենաբար գիտէր, եւ գիտէր, որ հարկաւոր էր գիտնալը գոյատեւելու համար։
Նշմարեց, որ հայելիին վրայ եռագոյն դրօշը դրուած էր, իսկ արգելակին վրայ երկու հատ բռնցքամարտիկի ձեռնոց՝ ատ ալ եռագոյն։ Տեսաւ, որ վարորդը հեռաձայնային Whatsapp-ով մը մէկու մը ձայնային կարճ նամակ կ՚ուղարկէր, շուտով ընկալուչները հանեց, որպէսզի լսէ թէ ինչ կ՚ըսէր։ Չհասկցաւ։ Ետ դրաւ ընկալուչները։ Քիչ չանցած դրամապանակէն երկու հազար լիբանանեան ոսկի հանեց ու «հրամմէ» ըսաւ։ Վարորդը անտարբեր ձեւով վերցուց դրամը ձեռքէն, առանց աչքերուն մէջ նայելով, անգամ մը շօշափեց ու երկու անգամ ստուգեց քանի հազար ըլլալը՝ մէ՞կ թէ երկու։ Ինքն ալ շուարեցաւ թէ յանկարծ աւելի վճարած չըլլար հազար ոսկի մը, ու իր աչքերն ալ չհեռացան դրամէն, որ վարորդին ձեռքին մէջ անընդհատ կը շօշափուէր, երբ վարորդը միւս կողմէն ալ դաստակներով ինքնաշարժին ղեկին կը փորձէր տիրապետել։ Քիչ ետք, հարցուց, «ինչպէ՞ս է ձեր ճամբան, շիտա՞կ թէ հոսկէ պիտի դառնաք»։ «Հոսկէ պիտ դառնամ» մռլտաց քիթին տակէն ու դարձուածքին, լճացած ցեխին մէջ կանգ առաւ, առանց բառ մը աւելցնելով, ոչ իսկ յաճախորդին «մերսի»ին պատասխանելով։